İçinde yok olduğunuz bir yerdir kent!. O kentin Sokakları, kaldırımları, okulları, parkları, kafeleri, deniz kenarları, denizin kokusu, yunusları size yasaktır. Size yabancıdır. Kentin yalnızı, Kosinski’nin kitabında bahsettiği boyalı kuştur. Kentte bir yabancıysanız.. yani benim olduğum gibi bir engelliyseniz,  yabancıssınızdır… herkes size bakar dışarı çıktığınızda. Eksik, belki biraz aşağıda, çokça acınılan, merhemet edilmesi gerekn olarak görülürsünüz. Kente katılmak istediğiniz, o kentten biri olmak istediğinizde Yok sayıldığınız kentin mimarisi bir engel çıkarır önünüze, takılırsınız. O zaman bakışlar, koşturmaya döner, gelirler! Size yardım etmeye, sizin ötekiliğinizi, oraya ait olmadığınızı istemeden de olsa yüzünüze vurmaya gelirler. Yüzünüzde bir tebessüm belirir. Hüzünlü, kırık bir tebessüm! Yabancı olmanın, herkesten farklı olmanın […]

devamı...

“Siz hayranlıkla dinleyesiniz diye öldürmedim. Aklımdan nefret ettim bütün bunlara dayandı diye. Cesetlere bakıp, bunu ben yaptım, deyip kendimden iğrendim.” (Her savaş Bir Tanrı Öldürür – S.Akbulut)  Savaş karşıtı roman yazmış biri olarak, içeriği savaş olan romancılığı konu alan bir yazı yazmanın bu kadar güç olacağını düşünmemiştim doğrusu. Kişisel deneyimimde romanın hücre düzeyindeki prototipinin zihnimde nasıl oluştuğunu –en azından sezgisel açıdan- bilsem de bu konuda genellemeler yapmanın ne derece doğru olacağı da bir soru işareti benim için. Aklıma gelen ilk yöntem, tarihsel süreçte, insanlığın savaş algısı değişirken, savaş temalı romanların yaşadığı değişimi ana hatlarıyla ele alarak, geçirdiği evrimin “otopsisini” yapmak. Ama bu otopsiyi yaparken, kısa […]

devamı...