Nereye gidiyoruz? Makine dişlileri gibi, birbirini döndüren çarkların soğukluğunda geçen bu yaşam, nerelere sürüklüyor bizi? Savaşı, ekonomik sıkıntıları yaşarken, sevdayı tüketirken, coşkuyu yaşamazken nasıl bir dünyadır yarattığımız? Umut, yeni gelişen konseptlerde kariyer düşlerine dönüştürülürken, ruhun bedenlerden çekildiği mesai sonlarında, zavallı aldanışlarımız erken uykulara teslim oluyor artık. Varolan ve yaşanan somutun buz gibi çıplak yüzü… düzenli iş, düzenli birliktelikler, düzenli uykular ve düzenli yalnızlıklar sadece… Tarifeli yaşamlarda part-time düzensizliklere bile tahammül yok. Bir makine duyarlılığında yaşanan ritüeller gibi düşsel yalnızlıklarımız. Ama buz gibi bir kasveti yaşayıp yine de laf söyletmiyoruz yalnızlığımızın sefil kabadayılığına. “Huzurluyuz” diyoruz, yalnızlığımızda “mutluyuz” deyip geceleri kendi kendimize konuşuyoruz. Yine de…yine de bir […]

devamı...